Welcome Covid-19

     

                        Because of you my flight was canceled.

                        I am stucked,

                        Because of you I can`t embrace my parents,

                        They are so far.

                        Because of you my smile is hidden,

                        It has become underwear covered by a mask.

                        Because of you I can`t read,

                        My thought that you touched the pages twice will be always  there.                    

    

                        Because of you I can`t follow my classes,

                        The lessons will be online.

                        Because of you I have become cleaner than ever,

                        I spend most of the time washing my hands.

    

                        Because of you I need to spend more time than ever in the restroom,

                        I just need more space.

                        Because of you  nature is closer,

                        I should admit this is the most positive about you.

    

                        Because of you the world concept will be changing,

                        I really wish you do it better!

  

                        ©Elisa Konomi

My first book is just published on Amazon. "Bikexit" is a short illustrated story about Britain exit from European Union. Find it on Amazon with one click on the link below:

 

https://www.amazon.co.uk/Bikexit-Elisa-Konomi-Kevin-Terezi-    ebook/dp/B072MXSHMT/ref=sr_1_1?s=digital-text&ie=UTF8&qid=1497361511&sr=1- 1&keywords=kevin+terezi

Interview

A lifetime with robots

It`s seven o`clock in the morning. The alarm started screaming to wake me up, and prepare for the new day coming. I opened the eyes and turned the head to stop it, but I couldn`t move my heavy injured arm when suddenly I heard a strange robotic voice talking:

-Welcome to your new world! My name is Alarm Robotic, my main duties are to facilitate your lifestyle and let you think more of your inner side,-said a small robot staring me with those big cold eyes, without eyelashes and eyebrows, so mechanical and far to me. 

It started moving on my bed and tidying the pillows, the bed sheets, so fast that I could never have done. The movements were regular and perfectly programmed to raise the hands and transport all types of heavy objects surrounding the house. It had a short gray neck, that hold an egg shape head, with three yellow lightened antennas. The hands were removable and transformed into repairing materials that were inside the belly, services and dishes sets, knives, spoons and forks, medical equipment, that impressed me so much that I couldn`t calculate how a small belly carried all those things. It continued to clean the room and move up and down the ornaments and furniture with such a windy speed that I hesitated to say a word.

When it finished cleaning the room, came to me and took my injured arm, changed the bandages and cut them with some small laser scissors that I saw the first time in my life. They were quite amazing with a triangle form that permitted the laser to come out thanks to a small button on the top of its body. Quick and precise the robot finished caring about my arm and stood in front of me waiting for the next order.

How different my house look alike! The walls are digital touching screens, you can command and open the doors and windows, activate the temperature of air, oven and washing machine. I can watch a film at any part of my house and select the preferred one on the internet. Bookshelves don`t exist anymore, they are replaced by a digital library, free space, and wide dimensions. In the balcony, there are some flowers that remind me there is still nature and they wait for my command to get a feed from the electronic equipment. It`s been a long time that I have forgotten to press the button to get services. Touching is the motto of our days.

Quite and silent, standing on the bed I started thinking about the robot words for the human being inner side. Was it right? Can human convert free time in improving and working about the spirit, travel into his own undergrounds and discover the resources of a river that never stops flowing? Maybe this is the key to balanced control and inner discoveries but it seems quite easy and not harmonized with the emptiness of outside world.

Easy and commanded living emphasizes the vacuum of this two different worlds that make humans never stop searching the parallel of harmony. Is this what makes us happy? Less work and lots of thoughts? I really can`t imagine what will come next if we stop having a purpose in our life. Maybe our ideas can find a mystic collaboration between human and robots, a balance that fulfills the future and present, without interrupting our evolution.

Robots can never replace human. This is a fact. They help a lot in a better lifestyle and goods services but that is all. Emptiness and the will to discover the unknown will accompany us forever. Perhaps this is the answer.

Suddenly an alarm interrupted my thoughts. The robot moved towards me and transformed its hand in a plate. Ready to serve my breakfast.

©Elisa Konomi

Vajza dhe biçikleta

10 mars 2016

Titulli: “Vajza dhe biçikleta”

Konkursi: Biçikletërsia

Shkroi: Elisa Konomi

Çdo ditë merrte biçikletën për të vizituar qytetin dhe të bënte shpërndarjen e luleve që kultivonte në kopshtet e saj. Mblidhte manjolat, zambakët e bardhë dhe trëndafilat shumëngjyrësh, aromat e të cilëve përziheshin me lagështirën e ajrit dhe gomave të biçikletës. Zgjaste dorën e zbehtë dhe elegante për të sistemuar buqetat, një veprim që e shoqëronte në rutinën e saj, por i plotësonte gjithë qenien, sepse natyra dhe dashuria për të e bënte të lumtur. Vishej me një fustan të bardhë me pika blu, por të vjetër dhe tek-tuk me njolla të gjelbra në bojë kafe, të shkaktuara nga lulet dhe biçikleta. Fqinjët e quanin “zonjusha e luleve”, sepse kishte bukurinë, freskinë dhe hijeshinë e tyre, por mbi të gjitha delikatesën dhe aromën e një gruaje.

E veçantë tek vajza ishte edhe shoqëruesja e saj e përhershme, që quhej: Biçikleta. E vjetër sa fustani vajzës, por besnike dhe e përpiktë në kryerjen e detyrave në çdo stinë, lëvizte në paralelin e përditshmërisë së një qyteti që ditën gjallëronte nga jeta dhe ngjyrat, ndërsa natën nga shirat dhe erërat. Jo rrallë i kishte ndodhur të përplasej me peripecitë e një qielli me shi që nxirrte në pah të brendshmet e trupit të saj, si ndryshku dhe telat e këputur, si dhe gërvishtjet e dhimbjet në organizëm, të shkaktuara ndër vite, por ja që mbijetesa për të ishte një domosdoshmëri. Barra për të ishte e madhe dhe lulet shpesh e ngacmonin dhe e krahasonin freskinë e tyre me moshën, vjetërsinë dhe funksionin e saj thjesht si transportuese. Biçikleta mërzitej dhe jo rrallëherë i bënte shoqëri qiellit me lotët dhe zymtësinë, por nuk gjente ngushëllim as në këtë mënyrë. I ndodhte të pasqyrohej në xhamat e vitrinave të dyqaneve dhe të shihte trupin e saj të hollë, elegant, në ngjyrë të purpurt të zbehtë, dhe ligështohej kur kujtonte rininë dhe bukurinë e dikurshme.

Si ta zgjidhte këtë mangësi? A mund të kthehej pas me rrotat e saj në të kaluarën? Ndoshta e kishte këtë privilegj dhe nuk e kishte menduar më përpara, por po t’i kërkonte ndihmë qiellit mund t’ia dilte mbanë. Vendosi të shkruante një letër, ta postonte mbi re dhe të priste se ç’përgjigje do të kthente qielli. Kështu veproi. Kaluan ditë, muaj dhe përgjigja nuk po vinte. Mendonte se ç’mund të kishte ndodhur, sepse nuk e besonte kurrsesi se qielli e harroi dhe ajo kishte të drejtë. Kur u zgjua një mëngjes, u bë gati për të transportuar lulet në qytet, ndaloi përpara një vitrine dhe papritur nuk po u besonte syve. Ishte po ajo bukuroshe e shumë viteve më parë, me freskinë dhe ngjyrën e theksuar që e bënte të veçantë nga çdo moshatare e saj, aq sa edhe lulet që mbante në kurriz krekoseshin në qytet me të. Papritur u dëgjua një zë i ëmbël që i pëshpëriti në vesh dhe biçikleta ktheu kokën. Ishte vajza, mikja e saj, që po i tregonte për ndryshimin që i kishte bërë për ta kthyer në pranverën e jetës së saj. Nuk e kishte harruar kurrsesi besnikërinë dhe dashurinë e vjetër për biçikletën dhe ja ku u shfaq e lulëzuar dhe e pasqyruar si kurrë më parë!

Ezel apo Big Brother?

Duket se agresiviteti i konkurrencës midis mediave ka vendosur në dilemë publikun shqiptar përpara ekranit të vogël.Fitimi i një audience relativisht të gjerë nëpërmjet një programacioni fleksibël dhe dinamik ka shfaqur një pasiguri,dyzim që shoqëron shikuesin në orët e mbrëmjes.Telenovela Ezel dhe reality show Big Brother kanë  krijuar së fundmi një bipolaritet në botën televizive që mbart në thelb dy programe të natyrave krejtësisht të ndryshme, por që çuditërisht këto të dyja  balancojnë  pjatat e peshores mediatike.

Po çfarë është Ezel fundja?Mendime të ndryshme më vërtiten në kokë për ti dhënë një përgjigje kësaj pyetje që është tema e bisedimeve midis miqve,kolegëve dhe familjes,duke plotësuar në këtë mënyrë sadopak atë boshllëk që shoqëron kotësinë e jetës së përditshme.Një histori hakmarrje,suspansë e stërzgjatur për veprime që finalizohen me tentativa vrasjesh,zbulime të fshehtash e misteresh,retrospektivash në jetën e personazheve,nuk e di pse më ngacmuan idenë për të kuptuar pse pëlqehen të gjitha këto nga shqiptarët.Sa identifikohemi ne me personazhet e këtij seriali dhe a duhet të përfshihemi kaq shpirtërisht në historitë e tyre dhe të konsumojmë e sakrifikojmë diçka nga vetja për tu bërë një numër më tepër i audiencës televizive,që spekulojnë për shikueshmërinë e programeve?
Nëse konsiderojmë karakterin tipik shqiptar,dinamik,shpirt luftarak,skllav i zemrës dhe jo aq i mendjes,pse jo dhe gjakmarrës po ti referohemi të shkuarës sonë ,të gjitha këto krijojnë një paralelizëm të mirepeshuar me personazhet e këtij seriali që po korr e kosit kohën e shqiptarit dhe i ngujon para televizionit.Duket sikur asgjë ne thelb nuk paska ndryshuar dhe pasqyra vijon të shfaqë të njëjtin imazh që historia ka treguar,por me një mbivendosje që ofron e tashmja e sofistikuar.

Po Big Brother?
Kjo është në dukje një lojë që fokusohet të shndërrojë në protagonist një njeri të zakonshëm dhe ta përfshijë në një plan të ideuar në formën e një rrjete merimange ku vetëm një forcë e jashtme mund ta shpëtojë duke humbur tërthorazi pavarësinë dhe të drejtën për të vendosur fatin e tij.Përsëri dikush sakrifikohet për të fituar popullaritetin apo vëmendjen masive që ofron fama momentale dhe më pas flaket në harresë si individ i padëshiruar.

Ajo çka na ofrohet pra, nuk na qenka veçse dy alternativa  që thellojnë inutilitetin e përditshëm të individit në raport me kohën, zgjedhjet e tij, se ne ç`drejtim duhet të rrjedhin burimet dhe kapacitetet që disponon.

Shkroi:

Elisa Konomi